Biz 'birlik' olamayız. Biz 'bir' olamayız. Bu sabahki haberlerden sonra aklıma gelen cümle bu! Ben bunu yazayım dedim. Yazayım dedim ama içim içimi yedi. Hani olumsuz cümleler kurmak yoktu? Hani hep 'yaparız, yapabiliriz' ile bitecekti cümleler.. Nerde kaldı olumlu düşünme teknikleri? Nasıl olacak bilemiyorum? Sabah uyandığımda mutlu olmak için tekrarladığım cümleler nereye gitti? Orada birileri sürekli ağlayıp, can derdine düşerken, ben nasıl 'ne kadar güzel bir gün' diyebilirim? Orada bir hiç yüzünden hayatları kararan insanlar varken, ben burda nasıl devam edebilirim günlük gülistanlık hayatıma? Diyorum hep 'hayat devam ediyor, sen kendine bak.' Bakıyorum kendime ama içim huzursuz. O kadar kaptırdık ki kendimizi, bu koşturmacaya, bu modern dünyaya unutuveriyoruz, sadece hayatta kalma hakkını kullanmak isteyen insanlar olduğunu. Biz burda  ufak dertlerin peşindeyken unutuveriyoruz ölüm kalım savaşı veren çocukları. Bir hiç yüzünden birbirine silah doğrultan çocukları unutuyoruz. Biz 'birlik' olamıyoruz çünkü kölesiyiz bu bencilliğin, kölesiyiz bu düzenin. 'Önce kendini düşün oyununu' öğretenlerin kölesiyiz.